Internet  

Hof Amsterdam 22 januari 2021, IT 3653; ECLI:NL:GHAMS:2021:103 Verdachte heeft hoger beroep ingesteld tegen een vonnis van de politierechter in een strafzaak betreffende computervredebreuk. Hem is ten laste gelegd dat hij opzettelijk en wederrechtelijk in een computer en/of iPad is binnengedrongen met behulp van valse signalen of een valse sleutel. De raadsvrouw van de verdachte stelt zich in dit hoger beroep op het standpunt dat het inloggen wel heeft plaatsgevonden vanaf het IP-adres dat in zijn woning in gebruik is, maar dat dit nog niet wil zeggen dat hij ook degene is geweest die daadwerkelijk heeft ingelogd. Immers hebben ook alle vrienden van verdachte het wifi-wachtwoord van het woonadres. Het hof ziet nog meer contra-indicaties. Bij enkele andere pogingen om in te loggen is er ook gebruik gemaakt van een geheel ander, onherleidbaar IP-adres. Bovendien is er ingelogd vanaf een ASUS telefoon, die niet bij de verdachte is gevonden. Dit alles maakt dat het hof niet met de vereiste mate van zekerheid kan vaststellen dat de verdachte degene was die zich schuldig heeft gemaakt aan de tenlastegelegde computervredebreuk. 

Vzr. Rechtbank Midden-Nederland 6 september 2021, IT 3649; ECLI:NL:RBMNE:2021:4305 (Eisers tegen Bindinc) Eisers maken samen een online programma waarin zij roddels bespreken. Door kijkers zijn zij opgegeven voor de Televizier-Ster Online-videoserie, waardoor ze op de lijst van 20 gekwalificeerden terecht zijn gekomen. Kort daarop kregen de programmamakers het bericht dat zij werden uitgesloten van deelname aan de verkiezing. Eisers zijn het niet eens met dit besluit. Bindinc weerspreekt dat tussen partijen een overeenkomst tot stand is gekomen, zodat wanprestatie wat haar betreft niet aan de orde is. De voorzieningenrechter bevestigt dit. Wel heeft Bindinc onrechtmatig gehandeld door haar uitsluitingsbevoegdheid onzorgvuldig te gebruiken. Dit is echter geen grond om te vorderingen toe te wijzen. 

ACM 21 juli 2021, IT 3640, RB 3551; ACM/21/049762 De ACM heeft een last onder dwangsom opgelegd aan leadbedrijven Allfree BV en Leadle BV. Deze bedrijven hebben websites waarop ze consumenten werven voor onder andere slotenmakers, rioolontstoppers, dakdekkers en ongediertebestrijding. Consumenten worden hierbij misleid, doordat de indruk wordt gewekt dat het gaat om een lokaal bedrijf. Dit wordt door de leadbedrijven bewerkstelligd door de plaatsnaam op de nemen in de domeinnaam, in teksten op de website en soms in de naam van het bedrijf zelf. In werkelijkheid zijn de bedrijven vaak landelijk opererend en is de identiteit niet altijd te achterhalen. Daarnaast lijkt het alsof de bedrijven zijn goedgekeurd door Politie Keurmerk Veilig Wonen (PKVW) of een ander keurmerk. Echter zijn de bedrijven hier vaak helemaal niet bij aangesloten. 

Rechtbank Rotterdam 14 juli 2021, IT 3638; ECLI:NL:RBROT:2021:8109 (Zabawas tegen POS4) Zabawas is een familiestichting die steun verleent aan personen en instellingen. PS Logic houdt zich bezig met automatisering. De partijen hebben een overeenkomst getiteld "all-inclusive ICT-beheer" gesloten. Deze overeenkomst is later overgenomen door POS4. In 2018 is één van de systemen binnen de ICT-omgeving van Zabawas besmet geraakt met ransomware. Het systeem raakte onbruikbaar. Zabawas vordert in reactie hierop dat de rechtbank verklaart dat POS4 is tekortgeschoten in de nakoming van de verplichtingen die volgen uit de overeenkomst. Er zou niet voldoende veiligheid zijn geweest. POS4 betwist dit, en stelt dat de besmetting het gevolg was van een menselijke fout van een medewerker van Zabawas. Op dit moment kan er niet worden vastgesteld welke partij hier gelijk in heeft. Alvorens tot een beslissing te kunnen komen, behoeft de rechtbank op dit punt het oordeel van een onafhankelijke deskundige.

HvJ Conclusie A-G 24 juni 2021, IT 3626; ECLI:EU:C:2021:518 (StWL tegen Interactive Media) StWL Städtische Werke Lauf en Interactive Media CCSP GmbH zijn beide energieleveranciers en hebben een geschil betreffende oneerlijke concurrentie door een reclameactiviteit. Interactive Media heeft een advertentie tussen e-mails van een gratis e-maildienst geplaats. Deze lijken weliswaar op reclame-mails, maar er is geen afzender en er kan ook geen actie mee uitgevoerd worden. Hierdoor blijven ze in de mailbox staan. Het Bundesgerichtshof heeft zich tot het Europese Hof gericht met prejudiciële vragen over de kwalificatie van dusdanige reclameactiviteiten. De vraag is hoe deze vorm van reclame gekwalificeerd moet worden en, als deze reclame als een e-mail gekwalificeerd wordt, of er dan sprake is van ongevraagde advertenties via e-mail. De A-G gaat in zijn conclusie uit van het functionele karakter van de desbetreffende e-mail en is van mening dat er sprake is van direct marketing. Deze komt in de privémailbox van gebruikers terecht en volgens de A-G is dit alleen toegstaan na voorafgaande toestemming van de ontvanger. 

HR Conclusie P-G 6 juli 2021, IEF 20139, IT 3621; ECLI:NL:PHR:2021:690 (Stichting Brein tegen NSE)  Het gaat in deze zaak om de vraag of de gestelde prejudiciële vragen al beantwoord zijn in het YouTube/Cyando-arrest [IEF 20039]. News-Service Europe (NSE) is, net als Cyando, een deelplatform voor (onder meer) bestanden waarop gebruikers op illegale wijze beschermde content beschikbaar konden stellen aan het publiek. Ook hier is de vraag of er sprake is van een mededeling aan het publiek in de zin van artikel 3 lid 1 van de Auteursrichtlijn. Dit is volgens het Hof van Justitie alleen het geval, wanneer de exploitant ertoe bijdraagt dat het publiek toegang tot die content in strijd met het auteursrecht wordt gegeven. De P-G is van mening dat de prejudiciële vragen kunnen worden ingetrokken, omdat deze inderdaad reeds beantwoord zijn in het YouTube/Cyando-arrest. Volgens de P-G blijkt uit die beantwoording onder andere, dat artikel 14 lid 1 van de Richtlijn inzake elektronische handel onverlet laat dat de nationale rechter de exploitant van een deelplatform voor bestanden kan verbieden om een auteursrechtinbreuk voort te zetten, dan wel hem kan bevelen om die inbreuk te staken en gestaakt te houden.

Vzr. Rechtbank Amsterdam 29 juni 2021, IEF 20099, IT 3595; ECLI:NL:RBAMS:2021:3495 (FAN tegen Bellingcat) Kort geding. Bellingcat is een internationaal collectief van onderzoeksjournalisten. FAN is de uitgever van een Russische nieuwssite riafan.ru. Bellingcat heeft op haar website (www.bellingcat.com) artikelen gepubliceerd over Evgenii Prigozhin. Volgens die artikelen is Prigozhin betrokken bij verschillende Russische clandestiene operaties en bij stelselmatige intimidatie van Russische en niet-Russische journalisten. FAN heeft vervolgens op haar website vijf artikelen geplaatst waarin WhatsAppberichten en een spraakbericht zijn opgenomen die volgens FAN afkomstig zijn van medewerkers van Bellingcat. Die berichten houden in dat zij hebben gepoogd medewerkers van FAN om te kopen en dat zij die medewerkers bedreigen. De rechtbank oordeelt dat FAN verantwoordelijk is voor een feitelijke onderbouwing van de beschuldigingen, maar dat ze hieraan niet heeft voldaan. Het argument dat FAN slechts een doorgeefluik is, slaagt niet. Aldus wordt FAN veroordeeld tot verwijdering van het bericht van haar website.

Vzr. Rechtbank Den Haag 2 juli 2021, IEF 20074, IT 3588; ECLI:NL:RBDHA:2021:6769 (Gemeente Bodegraven tegen gedaagden) Kort geding. Drie mannen verspreiden al geruime tijd online verhalen over een satanisch-pedofiel netwerk in Bodegraven. Zij noemen namen van mensen die daarbij volgens hen betrokken zijn (als dader of slachtoffer) en roepen medestanders op tot actie, waaronder het leggen van bloemen op een gemeentelijke begraafplaats. De rechter oordeelt dat de drie mannen direct moeten stoppen met hun acties en de al gepubliceerde verhalen van het internet moeten verwijderen. Er is geen enkel objectief bewijs voor de vergaande aantijgingen, die veel onrust onder burgers veroorzaken. De 'hervonden herinneringen' van een van de mannen vormen geen objectief bewijs. Het belang van de gemeente en haar inwoners om gevrijwaard te blijven van ongefundeerde verdachtmakingen weegt in dit geval zwaarder dan de vrijheid van meningsuiting van de drie mannen.

Rechtbank Rotterdam 17 juni 2021, IEF 20069, IT 3585; ECLI:NL:RBROT:2021:5655 (Eiser tegen gedaagde) Eiser is de rechtsopvolger van een budgetbeheer bedrijf. Gedaagde was klant bij het bedrijf en heeft een aantal keer Google reviews geschreven die onwaarheden bevatten. Eiser vordert dat het gedaagde verboden wordt om nog langer zulke uitlatingen te doen. Op het moment dat deze zaak voor de rechter komt, staan er geen uitlatingen van gedaagde op internet. Mede om deze reden wordt geoordeeld dat eiser geen belang bij de vordering heeft. Ook staat gedaagde inmiddels weer onder professionele begeleiding, waardoor het aannemelijk wordt geacht dat gedaagde zich niet langer negatief zal uitlaten op internet over eiser. 

Digitalisering speelt een steeds grotere rol in onze samenleving. Ook de overheid maakt meer en meer gebruik van digitalisering; in de dienstverlening, in de opsporing en in de besluitvorming. Digitalisering biedt oplossingen voor maatschappelijke problemen, maar brengt ook risico’s mee. Dat stelt eisen aan onze wetten en regels en dus aan het werk van de wetgever en de bestuursrechter. De wetgever moet waarborgen bieden voor burgers tegen digitalisering. De bestuursrechter moet burgers rechtsbescherming bieden bij algoritmische besluitvorming. Oplossingen voor deze uitdagingen zijn niet eenvoudig. De Raad van State wil met zijn publicatie ‘Digitalisering – wetgeving en bestuursrechtspraak’ hieraan een bijdrage leveren. Met een visie op de ontwikkelingen van digitalisering, vanuit zijn expertise als wetgevingsadviseur en hoogste algemene bestuursrechter.

Bron: RaadvanState.nl.