De artikelen Studenten TU/e moeten rechten van uitvinding afstaan en TU/e wil uitvindingen claimen, gepubliceerd in het Algemeen Dagblad resp. het Eindhovens Dagblad vragen om een reactie. De teneur van zowel deze bijdragen als van het tv-programma 'NOS op 3' geeft blijk van een miskenning van de publieke taken van een universiteit. Ook de (in de artikelen aangehaalde) masterscriptie van Frank Rutgers getuigt van een beperkte kijk op wat de taak van een universiteit is.

Laten we in de eerste plaats vaststellen dat universiteiten grotendeels worden gefinancierd met ons belastinggeld (de  Rijksbijdrage). Het collegegeld dat de studenten moeten betalen is – zeker vergeleken met het publieke geld dat jaarlijks naar universiteiten gaat – maar een beperkte bron van inkomsten. Kortom, wij betalen met zijn allen voor wetenschappelijk onderwijs. Ik denk dat iedereen het erover eens is dat goed wetenschappelijk onderwijs voor onze maatschappij van groot belang is, en dat we daar dus graag voor zouden moeten willen betalen via de belastingen. Het maakt echter wel extra duidelijk dat de universiteit publieke taken heeft.

Lees hier het gehele artikel van Wim Maas.

HvJ EU 19 december 2019, IEF 18925, IT 2993, IEFbe 3017; ECLI:EU:C:2019:1112 (AHTOP tegen Airbnb) De Franse vereniging voor accommodatie en toerisme klaagt Airbnb aan wegens het verrichten van vastgoedactiviteiten zonder beroepskaart die volgens de wet-Hoguet verplicht is. Airbnb ontkent dat zij activiteiten van een vastgoedmakelaar uitoefent. Bovendien stelt zij dat de wet-Hoguet onverenigbaar is met de richtlijn 2000/31, de wet zou niet van toepassing zijn op de onderhavige zaak. Het Hof van Justitie gaat mee met de standpunten van Airbnb en stelt dat Airbnb hoofdzakelijk een tool is om vraag en aanbod bij elkaar te brengen. Er wordt vastgesteld dat Airbnb de prijzen van de aangeboden accommodaties niet bepaalt, en evenmin een selectie maakt van verhuurders of accommodaties die worden aangeboden op haar website. Airbnb moet daarom worden gekwalificeerd als “dienst van de informatiemaatschappij” in de zin van richtlijn 2000/31. Verder wordt gesteld dat de wet-Hoguet niet van toepassing is op de zaak, omdat de Frankrijk heeft verzuimd kennis te geven van de betreffende wet aan Airbnb Ireland, waardoor er niet is voldaan aan de voorwaarden van artikel 3, lid 4 van richtlijn 2000/31.

Opmerkingen door Alfredo dos Santos Gil bij de uitspraak van de High Court of Justice, Business and Property Courts of England and Wales (Warner Music en Sony Music Entertainment/TuneIn), 1 november 2019, [2019] EWHC 2923 (Ch)

Afgelopen najaar is een opzienbarende uitspraak gewezen over de auteursrechtelijke aansprakelijkheid van een zogenoemde aggregator van online (lineaire) radiokanalen, TuneIn. De platenmaatschappijen Warner en Sony Music traden in het Verenigd Koninkrijk (hierna: “VK”)  op tegen TuneIn vanwege het gebruik van hun muziekopnamen in diverse online radiokanalen van wereldwijde komaf. De kanalen waren via de website en app van de dienst TuneIn online vindbaar en via links afspeelbaar, onder andere in het VK. In de gratis versie van TuneIn worden advertenties toegevoegd en daarnaast wordt tegen betaling een advertentievrij premium-abonnement aangeboden met extra opneemfunctionaliteiten. De uitspraak biedt fascinerende redeneringen, die ik zal langsgaan. Daarnaast leent hij zich voor nadere beschouwingen over de mogelijke gevolgen voor vergelijkbare online platforms.

Lees hier het gehele artikel.

Hof Den Haag 24 december 2019, IEF 18922; IT 2991; ECLI:NL:GHDHA:2019:3537 (Philips tegen Wiko) Philips is houdster van het Europese octrooi 1440525 (hierna: EP 525), getiteld “Radio Communication System”. Bij de rechtbank vorderde Philips op basis van EP 525 een verbod jegens Wiko om inbreuk te maken en schadevergoeding, stellende dat EP 525 is geïncorporeerd in het HSDPA-protocol van de UMTS standaard zoals gepubliceerd en dat Wiko in onder meer Nederland mobiele telefoons, smartphones en laptops verhandelt waarin de HSDPA functionaliteit wordt toegepast. Wiko weet onvoldoende aannemelijk te maken dat er sprake is van een gebrek geldigheid van het octrooi. Tevens hebben zij inbreuk gemaakt op de octrooirechten van Philips. Het bestreden vonnis wordt vernietigd.

4.126 Gelet op het voorgaande kan Wiko’s op US 174 gebaseerde niet-nieuwheidsaanval op EP 525 niet slagen. Gebrek aan inventiviteit uitgaande van deze publicatie is door Wiko niet aangevoerd.

4.143 Voor zover de aanvallen van Wiko op de geldigheid van EP 525 tevens zijn gericht op andere conclusies van het octrooi dan conclusies 10, 11 en 14, moeten die op dezelfde gronden worden verworpen. De slotsom van al het voorgaande is dat de conclusies van EP 525 naar het oordeel van het hof geldig zijn te achten. In zoverre slagen de grieven van Philips tegen het andersluidende oordeel van de rechtbank. Het vonnis waarvan beroep zal daarom worden vernietigd.

4.158 De slotsom is dat Wiko inbreuk maakt op in elk geval conclusies 10, 11 en 14. Bij die stand van zaken is er geen belang bij beoordeling van de door Philips gestelde indirecte inbreuk op andere conclusies van het octrooi.

Hof Den Haag 24 december 2019, IEF 18921, IT 2990; ECLI:NL:GHDHA:2019:3427 (Philips tegen Asus) Octrooirecht. Philips is houdster van Europees octrooi EP 659 dat, net als EP511 en EP525 (waarop het Hof inbreuk door Asus heeft aangenomen), deel uitmaakt van de UMTS-octrooiportfolio van Philips. Bij de rechtbank vorderde Philips (ook) op basis van EP659 een verbod jegens Asus om inbreuk te maken en schadevergoeding, stellende dat EP 659 is geïncorporeerd in het HSDPA-protocol van de UMTS standaard zoals gepubliceerd en dat Asus in onder meer Nederland mobiele telefoons, smartphones en laptops verhandelt waarin de HSDPA functionaliteit wordt toegepast. De rechtbank overwoog dat een aantal conclusies van EP659 niet nieuw en inventief waren. In hoger beroep vordert Philips vernietiging van het vonnis van de rechtbank voor zover de conclusies van EP 659 volgens Hulpverzoek II niet geldig zijn geacht en voor zover de hierop gebaseerde inbreukvorderingen zijn afgewezen. Het hof bekrachtigt het vonnis van de rechtbank. Onder verwijzing naar het arrest m.b.t. EP511 (IEF 18444), verwerpt het Hof de door Asus ingestelde reconventionele (FRAND) vordering, alsmede het incidentele appel met betrekking tot art. 843a Rv. 

Rechtbank Gelderland 29 oktober 2019, IEF 18920, IT 2989; ECLI:NL:RBGEL:2019:6195 (Brein tegen X) Verweerder drijft een webhosting eenmanszaak onder de namen Atomworld Hosting en Macho’s. Via websites van Hiptv worden “IPTV pakketten”(Internet Protocol Television) aangeboden en verkocht. Stichting Brein, Talpa TV, RTL Nederland en Fox Networks Group Netherlands menen dat er sprake is van inbraak op auteursrechten. Eisers hebben geen toestemming gegeven voor het aanbieden van deze diensten en ook geen vergoeding ontvangen. Vast komt te staan dat er een organisatie is die middels verschillende ‘Hiptv’ domeinnamen IPTV pakketten heeft aangeboden en verkocht. Daarbij staat ook vast dat verweerder ten behoeve van deze organisatie domeinnamen, technische ondersteuning en betalingsdiensten heeft gefaciliceerd. Bewezen wordt geacht dat verweerder persoonlijk betrokken is geweest bij het aanbieden van IPTV pakketten, nu de standpunten van Brein enkel worden betwist, maar deze betwisting niet (voldoende) wordt gemotiveerd door verweerder. Verweerder wordt in de gelegenheid gesteld om tegenbewijs te leveren tegen de stelling dat hij (mede)verantwoordelijk is voor het aanbieden en verkopen van IPTV pakketten. 

Een ‘trieste’, ‘absurde’ en ‘belachelijke’ uitspraak. Zo kwalificeerden bezoekers van Tweakers.net de uitspraak van het Europese Hof van Justitie in de zaak van uitgevers tegen Tom Kabinet [IEF 18898]. Maar is het terecht om het Hof te beschuldigen van donquichotterie?

Het kostte uitgevers vijf jaar om een uitspraak te krijgen over de handelwijze van Tom Kabinet. Dat was nog relatief kort, omdat uitgevers de weg van een kort geding hebben bewandeld. Het grote tijdsverloop maakt duidelijk dat rechters worstelen met de uitleg van de wetgeving.

Hof Den Haag 24 december 2019, IEF 18916; ECLI:NL:GHDHA:2019:3433 (Philips tegen Wiko) Octrooirecht. Philips is houdster van Europees octrooi EP 659 dat deel uitmaakt van de UMTS-octrooiportfolio van Philips. Wiko is een Frans vennootschap die mobiele telefoons onder het merk ‘Wiko’ distribueert en verkoopt. Bij de rechtbank vorderde Philips (ook) op basis van EP 659 een verbod jegens Wiko om inbreuk te maken en schadevergoeding, stellende dat EP 659 is geïncorporeerd in het HSDPA-protocol van de UMTS standaard zoals gepubliceerd en dat Wiko in onder meer Nederland mobiele telefoons, smartphones en laptops verhandelt waarin de HSDPA functionaliteit wordt toegepast. De rechtbank overwoog dat een aantal conclusies van EP659 niet nieuw en inventief waren. In hoger beroep vordert Philips vernietiging van het vonnis van de rechtbank voor zover de conclusies van EP 659 volgens Hulpverzoek II niet geldig zijn geacht en voor zover de hierop gebaseerde inbreukvorderingen zijn afgewezen. Het hof bekrachtigt het vonnis van de rechtbank.

Hof Den Haag 24 december 2019, IEF 18915, IT 2986; ECLI:NL:GHDHA:2019:3535 (Philips tegen Asus) Philips is houdster van het Europese octrooi 1440525 (hierna: EP 525), getiteld “Radio Communication System”. Bij de rechtbank vorderde Philips op basis van EP 525 een verbod jegens Asus om inbreuk te maken en schadevergoeding, stellende dat EP 525 is geïncorporeerd in het HSDPA-protocol van de UMTS standaard zoals gepubliceerd en dat Asus in onder meer Nederland mobiele telefoons, smartphones en laptops verhandelt waarin de HSDPA functionaliteit wordt toegepast. De rechtbank overwoog dat de uitvinding volgens EP 525 met het oog op bepaalde vakkennis voor de hand lag. Het Hof komt daarentegen tot de conclusie dat Asus inbreuk maakt op EP 525 en vernietigd het bestreden vonnis. 

Hof Amsterdam 17 december 2019, IEF 18914, IT 2985, ECLI:NL:GHAMS:2019:4506 (Appelant tegen Springer) Uitgeefovereenkomst. Appellant is de auteur van een boek dat in 1981 is verschenen. Appelant heeft op 6 juni 2011 met Springer een ‘Publishing Agreement’  gesloten voor de tweede, herziene uitgave van het boek. Springer heeft het boek uitgegeven in geprinte en elektronische versies. De geprinte versies zijn onder te verdelen in hardcover, softcover en ‘MyCopy’ exemplaren, de elektronische versies in individuele e-books en e-books als onderdeel van een pakket van verschillende e-books (e-book packages).  Appelant stelt onder andere dat de wijze waarop Springer de royalty’s voor de e-books als onderdeel van e-book packages heeft afgerekend, niet strookt met de tekst van de overeenkomst. De door Springer gehanteerde formule zou elk verband missen met de daadwerkelijke opbrengst per e-book package zodat in elk geval geen sprake is van een redelijk deel van die opbrengst. Dit is niet in strijd met de redelijkheid en billijkheid. Appelant wil inzage krijgen in de exploitatie van zijn boek door derden. Ook wil Springer verplichten om aan derden een rekening- en verantwoordingsplicht op te leggen. Deze grief faalt eveneens. Het voert te ver om deze verplichting uit de strekking van de overeenkomst af te leiden.