Overige onderwerpen  

Het rapport bestaat uit een ‘quick-scan’ waarin de (potentiële) impact wordt beschreven die Big Data, het IoT en KI op grondrechten in Nederland kan hebben. In het onderzoek wordt per technologische toepassing beschreven hoe deze werkt en op welke wijze(n) te verwachten valt dat de werking van die toepassing effecten heeft voor de uitoefening van een grondrecht. Daarbij wordt centrale aandacht besteed aan de grondrechtelijke implicaties van de gemeenschappelijke deler van deze technologieën: het gebruik van slimme algoritmes

Rechtbank Amsterdam 8 augustus 2018, IT 2626; ECLI:NL:RBAMS:2018:5745. Computervredebreuk. Identiteitsfraude. Kinderpornografie. De verdachte wordt onder andere verdacht van medeplegen van vernieling van computergegevens, computervredebreuk, identiteitsfraude en het bezit van kinderporno. Er is onder andere een computer, vier filmcamera's, iPhone en een USB-stick in beslag genomen. Daaruit is gebleken dat hij e-mails heeft verstuurd met het doel om zich voor te doen als fotograaf waarop hij hoopte dat de aangeefster pikante foto's zou sturen. Daarnaast is in de woning een groot aantal digitale gegevensdragers in beslag genomen. Op zijn computer, twee harde schijven en een aantal CD’s en DVD’s is kinderporno grafisch materiaal aangetroffen. Nu er in totaal meer dan 130.000 kinderporno grafische bestanden zijn aangetroffen54, acht de rechtbank niet aannemelijk dat deze bestanden slechts ‘bijvangst’ waren, waarvan verdachte niet op de hoogte was. Op de computer van verdachte is informatie aangetroffen met betrekking tot inloggen en downloaden van gegevens van 524 iCloudaccounts. Hierbij is het softwareprogramma Elcomsoft Phone Breaker gevonden. Wanneer het e-mailadres van een slachtoffer hierin voorkomt is er daadwerkelijk op de iCloud van het slachtoffer ingelogd. Met behulp van dit softwareprogramma zijn gegevens uit de iCloud van aangeefsters gedownload. De verdachte wordt veroordeeld tot een gevangenisstraf van 36 maanden.

Rechtbank Den Haag 5 september 2018, IEF 17942; IT 2625; ECLI:NL:RBDHA:2018:10645 (SEKAM tegen NL) Onrechtmatige daad. Uit het persbericht: SEKAM is een stichting die de belangen van ruim 1400 film en televisieproducenten behartigt. De Nederlandse Staat heeft zich tien jaar lang op het standpunt gesteld dat downloaden uit illegale bron was toegestaan. Vanaf de implementatie van de auteursrechtrichtlijn in 2004 tot april 2014 heeft de Staat dit standpunt, als enige Europese land, consequent verkondigd. Hierdoor is in Nederland een klimaat ontstaan waarin iedereen er vanuit gaat dat het is toegestaan om voor eigen gebruik, zonder toestemming van en betaling aan de rechthebbenden, een televisieserie of film te downloaden. SEKAM vordert dat Nederland onrechtmatig heeft gehandeld. Het Europese Hof van Justitie heeft in april 2014 in het ACI Adam arrest al duidelijk gemaakt dat dit standpunt en het beleid van de Staat niet in lijn was met de Auteursrechtrichtlijn. Rechtbank Den Haag oordeelt vandaag dat de Staat bovendien aansprakelijk is voor de als gevolg daarvan door film- en televisieproducenten geleden schade.

Rechtbank Limburg 18 juli 2018, IT 2610 (ICT Nederland tegen Senor Tech) Nederland ICT stelt daartoe – zakelijk weergegeven – dat Senor Tech sinds 1 januari 2009 lid is van Nederland ICT en jaarlijks de contributie heeft betaald. Vanaf 1 januari 2016 betaalt Senor Tech de contributie niet meer. Nederland ICT stelt dat Senor Tech de contributie over de jaren 2016 en 2017 verschuldigd is. Volgens Senor Tech heeft zij pas in maart 2017 voor het eerst een betalingsherinnering ontvangen met betrekking tot betaling van de contributie over 2016. Na onderzoek bleek dat Nederland ICT slechts per e-mail correspondeerde en ook per e-mail de facturen had verstuurd. De correspondentie geschiedde echter naar een e-mailadres van een medewerker van Nederland ICT die reeds langere tijd uit dienst was. Nederland ICT vordert veroordeling van Senor Tech tot betaling van  €1.573,00 aan hoofdsom. Als de ondernemer verzoekt om facturen naar het e-mailadres van een medewerker te sturen, dient de ondernemer er zorg voor te dragen dat de e-mail ook gelezen wordt. De vordering wordt toegewezen.

Vzr. Rechtbank Amsterdam 16 juli 2018 IEF 17851; ECLI:NL:RBAMS:2018:5033 (Kaspersky Lab tegen De Telegraaf) Rectificatie. Kaspersky Lab is een in Utrecht gevestigd Russische securityleverancier. De Telegraaf heeft een artikel geplaatst waarin wordt gesteld dat een 'wereldberoemd Russisch softwarebeveiligingsbedrijf' in Utrecht is gehackt via de bedrijfs-WiFi. Volgens Kaspersky Lab is, na eigen onderzoek, daar geen sprake van. Kaspersky vordert rectificatie. De vraag is of De Telegraaf onrechtmatig heeft gehandeld jegens Kaspersky door publicatie in de Telegraaf van 3 februari 2018. De journalisten hebben niet controleerbaar gemaakt wat tegenover hen is verklaard terwijl dit gemakkelijk had gekund. Er is ook geen verder onderzoek geweest door de Journalisten. Rectificatie wordt bevolen op de homepage en op voorpagina van de eerstvolgende zaterdageditie van de papieren krant.

Rechtbank Midden-Nederland, 3 april 2018, IT&R 2564; ECLI:NL:RBMNE:2018:1180 (Bitcoinhandel) Zes mannen zijn veroordeeld voor het witwassen van bitcoins met een waarde variërend van 1 ton tot 10 miljoen euro. De verdachten in het NOCIS-onderzoek zijn onder te verdelen in twee groepen: de bitcoinhandelaren, tevens de hoofdverdachten, en hun klanten. De hoofdverdachten namen bitcoins aan van hun klanten en zetten deze via een netwerk van rechtspersonen om in grote contante geldbedragen. De contante bedragen werden in openbare gelegenheden aan de klanten overhandigd. Hiervoor werd een ongebruikelijk hoge commissie in rekening gebracht. De hoofdverdachten controleerden niet waar de bitcoins vandaan kwamen en kunnen daarover ook geen uitleg geven. Hoewel de hoofdverdachten de bitcoinhandel niet zijn begonnen met een crimineel oogmerk, hebben zij welbewust risico’s genomen waarbij zij zich moesten realiseren dat het ging om bitcoins die van misdrijf afkomstig waren en dat zij hiermee de onderliggende criminaliteit faciliteerden.

Hof Arnhem-Leeuwarden 20 februari 2018, IEF 17649; IT 2547; ECLI:NL:GHARL:2018:1712 (Ylvas tegen Transvision c..) Geheimhoudingsbeding. Opdrachtnemer heeft geen verplichting om verantwoording af te leggen over wijze van vernietiging van bedrijfsvertrouwelijke informatie van opdrachtgever. Transvision c.s. sommeren de opdrachtnemer om binnen 24 uur de schriftelijke informatie op hun kantoor af te geven en de digitale informatie te vernietigen en daarvan proces-verbaal op te maken. De opdrachtnemer heeft aangevoerd dat hij als reactie op de brief de schriftelijke informatie heeft vernietigd en de digitale informatie heeft verwijderd van zijn gegevensdrager en cloud-opslag. Transvision c.s. stellen dat de opdrachtnemer daardoor de verdenking op zich heeft geladen dat hij bedrijfsvertrouwelijke informatie heeft achtergehouden. De voorzieningenrechter gaat hierin voor een groot deel mee en legt de opdrachtnemer een aantal bevelen op tot afstaan van gegevens en het afleggen van verantwoording daarover, naast een gebod tot naleving van het geheimhoudingsbeding en een verbod om zich in te laten met de Valys-aanbesteding [ECLI:NL:RBGEL:2018:380; ECLI:NL:RBGEL:2017:6488]. Hof: In beginsel is de geheimhouder vrij te bepalen op welke manier hij zijn geheimhoudingsverplichting uitvoert en rust op hem niet een verantwoordingsplicht als door de voorzieningenrechter aangenomen. Het voorgaande wordt niet anders, doordat geheimhouding urgenter werd door de indiensttreding van de opdrachtnemer bij een concurrent. Het is niet zodanig ongebruikelijk dat een opdrachtnemer na beëindiging van de opdracht werkzaamheden gaat verrichten voor een concurrent dat daardoor een verantwoordingsplicht gaat gelden als door Transvision c.s. verdedigd en door de voorzieningenrechter aangenomen. Het Hof gebiedt geheimhoudingsverplichting van de opdrachtnemer.

Prejudiciële vragen gesteld aan HvJ EU 27 december 2017, IT 2540; RB 3121; IEFbe 2546; C-52/18 (Toolport) Consumentenbescherming. Koop op afstand. Verzoeker heeft op 08.07.2015 telefonisch een partytent van verweerster gekocht. De tent is geleverd op het woonadres van verzoeker. Verzoeker beriep zich in de precontentieuze fase op gebreken die aan de tent zouden kleven. Verweerster wees alle klachten af. Verzoeker heeft enkel opheffing van de wanprestatie ter plaatse gevorderd, zonder de litigieuze waar terug te zenden naar verweerster of dit aan te bieden. Tussen partijen is niet gesproken over de plaats waar nakoming alsnog diende te geschieden. De tussen partijen gesloten overeenkomst bevat hierover geen informatie.

Rechtbank Den Haag 26 maart 2018, IT 2535; ECLI:NL:RBDHA:2018:3396 (licentiecode geen heling computergegevens) Verdachte had voor het einde van zijn dienstverband een licentiecode van zijn werk e-mail naar zijn privé e-mailadres gestuurd. Na de beëindiging van zijn dienstverband is verdachte een concurrerende ondernemingen begonnen. Verdachte wordt vrijgesproken van heling van computergegevens van zijn voormalige werkgever, omdat niet is gebleken dat de licentiecode door middel van een misdrijf is verkregen.

De licentiecode kan in juridische zin namelijk niet als ‘goed’ worden aangemerkt. Derhalve heeft de verdachte de licentiecode niet door verduistering dan wel diefstal verkregen. Het enkele e-mailen door een werknemer van gegevens van zijn werkgever naar zichzelf om deze gegevens vervolgens te gaan gebruiken ten behoeve van zichzelf, is naar de huidige stand van zaken niet een strafbaar feit onder artikel 273 lid 1 sub 2 Sr.

Rechtbank Amsterdam 14 februari 2018, IT 2516; ECLI:NL:RBAMS:2018:869 (Faillietverklaring Koinz trading) Artikel 1 FW is een verplichting tot betaling in Bitcoin een vordering als bedoeld in artikel 1 FW? Verifieerbare vordering? Begrip "betalen', verwijzing naar HR 3 juni 1921, NJ 1921, p.968. Schuldeiser in de zin van art. 1 Fw is iedereen die een vordering heeft op de schuldenaar, die bij niet-voldoening leidt tot verhaal op de boedel en die voortvloeit uit een reeds ten tijde van de faillietverklaring bestaande rechtsverhouding (HR 19 april 2013, ECLI:NL:HR:2013:BY6108 – [partijen] q.q.). De vordering dient derhalve een verifieerbare vordering te zijn. Aangezien de in het vonnis opgenomen dwangsommen in gevolge het bepaalde in art. 611 onder e van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering niet tot verhaal op de boedel kunnen leiden, kan de rechtsvordering tot betaling van dwangsommen derhalve het verzoek niet dragen. Het verzoek zal dus slechts kunnen worden toegewezen als de vordering tot uitbetaling van bitcoin is aan te merken als een te verifiëren vordering.