Blijvende onmogelijkheid: nu het complete arrest Waterdrinker/SAP

Van het interessante arrest Hof Amsterdam 14 februari 2012 (Waterdrinker/SAP) is als IT 688 een klein uittreksel gepubliceerd. Onlanks vroeg ik bij het Hof Amsterdam een afschrift op van het arrest, dat aanzienlijk meer boeiends blijkt te bevatten dan alleen de overweging over blijvende onmogelijkheid. Ook bleek mij dat de zaak na nog een tussenarrest (minder inhoudelijk, maar wèl compleet gepubliceerd als IT 903) tussen partijen is geschikt, reden waarom de advocaten wellicht het eerste arrest niet meer voor publicatie hebben aangereikt. Hierbij alsnog de complete tekst.

Het arrest van 14 februari 2012 is interessant vanwege o.a. de volgende onderwerpen:

• de betekenis van een beoogde/besproken “go live” datum voor de opeisbaarheid van de prestatie van leverancier;
• de vraag hoe vorderingen wegens wanprestatie moeten worden beoordeeld die vóór dat moment van opeisbaarheid worden ingesteld;
• invulling van de eisen van het daarvoor bepalende art. 6:80 BW;
• de vraag wanneer men “uit een mededeling van de schuldenaar moet afleiden dat deze in de nakoming zal tekortschieten”, zowel voor art. 6:80 lid 1(b) als voor art. 6:83(c);
• invulling van de eis ‘onmogelijkheid van nakoming’ in de omstandigheden van deze zaak, namelijk of met de basisstructuur van de door SAP ontwikkelde software “in het geheel geen werkbaar systeem voor de bedrijfsvoering van Waterdrinker” valt te bereiken;
• onderscheid tussen onmogelijkheid t.a.v. de (hoofd)verplichting en t.a.v. herstel van een andere fout (r.o. 3.3 en 3.14);
• aansprakelijkheidsplafond van tweemaal de “projectprijs” en strenge beoordeling (tussen professionele partijen) van stelling dat beroep daarop ’naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar’ zou zijn.

Ik weersta de verleiding om het arrest hier verder te bespreken. Maar voor de lezer met belangstelling voor conflicten over IT-contracten spreekt het arrest geheel voor zichzelf. Compulsive reading!