Rb. Rotterdam 29 januari 2025, IT 4780; ECLI:NL:RBROT:2025:1497 (Blauw tegen Nebu) Blauw is een marktonderzoeksbureau. Nebu is een softwareontwikkelingsbedrijf gericht op het faciliteren van het doen van marktonderzoeken en data collection. Blauw maakt sinds 2013 gebruik van de diensten van Nebu. In 2018 hebben partijen een door Blauw opgestelde Data Processing Agreement ondertekend. In de periode van vrijdag 10 tot en met zaterdag 11 maart 2023 heeft zich bij Nebu een veiligheidsincident voorgedaan. Bij dat incident zijn mogelijk data van Blauw betrokken geraakt die zij bij Nebu had opgeslagen. Blauw stelt dat Nebu tekortgeschoten is in het treffen van voldoende beveiligingsmaatregelen, zoals Multi-Factor Authenticatie (MFA) en datascheiding, en dat Nebu na het incident niet adequaat heeft gecommuniceerd. Blauw vordert onder andere een verklaring voor recht dat Nebu aansprakelijk is voor de geleden schade en een schadevergoeding van € 505.803,15. Daarnaast vordert Blauw dat de overeenkomst met Nebu rechtsgeldig is ontbonden wegens wanprestatie. Nebu betwist de vorderingen en stelt dat zij adequaat heeft gehandeld en dat de beveiligingsmaatregelen ten tijde van het incident conform de gangbare normen waren.

Rb. Midden-Nederland, 31 december 2024, IT 4779; ECLI:NL:RBMNE:2024:7445 (eisers c.s tegen gedaagden c.s). In deze zaak hebben eisers gevorderd dat gedaagden hun camera’s verwijderen, omdat deze inbreuk maken op hun privacy. De rechtbank heeft eisers in het gelijk gesteld en geoordeeld dat de camera’s een onrechtmatige inbreuk op hun persoonlijke levenssfeer vormen. Gedaagden zijn veroordeeld om de camera’s te verwijderen en verwijderd te houden. De camera’s van gedaagden zijn gericht op het privé-terras van gedaagden en de gemeenschappelijke tuin behorend bij het appartementencomplex, evenals de parkeerplaatsen behorend bij het appartementencomplex. De camera’s hebben geen zicht op het privé-woongedeelte van eisers, maar enkel op dat van gedaagden zelf en op de gemeenschappelijke tuin en de parkeerplaatsen. Toch is hier sprake van een inbreuk op de persoonlijke levenssfeer, omdat het recht op privacy zich volgens vaste rechtspraak ook uitstrekt tot dit soort, (semi)publieke ruimtes. De camera’s registreren 24 uur per dag beelden, wat volgens de rechtbank een inbreuk op de persoonlijke levenssfeer van eisers oplevert. Dit blijft het geval, zelfs als de beelden na zeven dagen automatisch gewist worden, aangezien de claim van gedaagden hierover niet voldoende is onderbouwd.

Rb. Amsterdam 2 februari 2025, IT 4778; ECLI:NL:RBAMS:2025:700 (LinkedIn c.s. tegen gedaagde) Bij vonnis van 7 juni 2024 heeft de voorzieningenrechter LinkedIn c.s. het plaatsen dan wel uitlezen, op de apparaten van gedaagde, van tracking cookies te staken. Gedaagde heeft aan elk van eiseressen de verbeurte van € 25.000,00 aangezegd wegens het overtreden van het door de voorzieningenrechter uitgesproken gebod, vervolgens heeft gedaagde executoriaal beslag gelegd. LinkedIn c.s. vorderen gedaagde te bevelen de beslagen op te heffen. In reconventie vordert gedaagde het bedrag van de verbeurde dwangsommen vast te stellen op € 100.000,00, waarbij elk van eiseressen € 25.000,00 heeft verbeurd.

Rb. Den Haag 2 februari 2025, IT 4777; ECLI:NL:RBDHA:2025:1113 (eiseres tegen de Staat) Het Presidium van de Tweede Kamer heeft samen met de Griffier opdracht gegeven aan Hoffmann Bedrijfsrecherche om een extern feitenonderzoek uit te voeren naar aanleiding van twee anonieme brieven. Deze brieven beschuldigden een voormalig Kamervoorzitter van ongewenst gedrag jegens ambtenaren. De opdracht en de reden voor het onderzoek lekten uit naar de pers voordat de voormalig Kamervoorzitter op de hoogte was gesteld, wat leidde tot politieke onrust en media-aandacht. De voormalig Kamervoorzitter, eiseres in deze zaak, vordert schadevergoeding en vernietiging van haar persoonsgegevens, stellende dat het onderzoek onrechtmatig was en dat de samenvatting van de onderzoeksresultaten niet gepubliceerd had mogen worden. Zij betoogt dat het Presidium en de Griffier niet bevoegd waren om de opdracht te geven en dat het onderzoek onzorgvuldig was vormgegeven en uitgevoerd.

Rb. Amsterdam 29 januari 2025, IEF ; ECLI:NL:RBAMS:2025:554 (Eisers tegen NRC). Deze zaak betreft een geschil tussen [eiser 1] B.V. en MEDIAHUIS NRC B.V. (hierna: NRC), over publicaties in de NRC die beschuldigingen bevatten over het lozen van gevaarlijke stoffen, zoals benzeen, en slechte arbeidsomstandigheden bij [eiser 1]. NRC berichtte dat [eiser 1] B.V. wekelijks tientallen liters kankerverwekkend benzeen ongezuiverd in een nabijgelegen rivier loost. Dit werd ondersteund door verklaringen van oud-medewerkers en documenten die NRC had ingezien. Daarnaast zouden volgens de NRC medewerkers van [eiser 1] B.V. zonder adequate bescherming en opleiding werken met gevaarlijke stoffen zoals benzeen, formaldehyde, fenol en naftaleen. Dit leidde tot meerdere ernstige bedrijfsongevallen, waarvan de meeste niet bij de Arbeidsinspectie zijn gemeld. [eiser 1] B.V. stelt dat de publicaties van NRC onrechtmatig zijn omdat ze onjuiste en ongefundeerde beschuldigingen bevatten over het lozen van gevaarlijke stoffen en slechte arbeidsomstandigheden. Er zou hiervoor onvoldoende feitelijke onderbouwing zijn, en NRC zou niet de nodige journalistieke zorgvuldigheid in acht hebben genomen door geen hoor en wederhoor te hebben toegepast. [Eiser 1] B.V. vordert rectificatie van onjuiste en schadelijke publicaties, een schadevergoeding voor reputatieschade en financiële verliezen, en een verbod op verdere schadelijke publicaties door NRC.

Rb. Den Bosch 31 januari 2025, IEF 22525, IT 4775 (Eiser tegen gedaagde). Gedaagde is samen met persoon 1 bestuurder van Taxeco, een juridisch (belasting-)adviesbureau. Eiser is directeur van een onderneming die een groothandel exploiteert en machines en werktuigen verhuurt. De partijen kwamen met elkaar in contact nadat gedaagde de juridische belangen van een vriend van eiser had behartigd. Eiser heeft destijds het verschuldigde bedrag voor de diensten voorgeschoten. Daarna raakte hij verder betrokken door leningen te verstrekken aan cliënten van gedaagde. Nadat er niets in de zaken gebeurde en in de media veel negatieve berichten verschenen over Taxeco, probeerde eiser contact te zoeken. Dit lukte niet. Hij schreef e-mails en liet ook een voicemail achter, die door gedaagde als bedreigend werd ervaren. Gedaagde heeft hierop delen van dit voicemailbericht op zijn socialmediakanalen, waaronder LinkedIn en X, geplaatst. Gedaagde heeft een bereik van meer dan 35.000 volgers en roept deze uitdrukkelijk op zijn berichten te delen en hierop te reageren. Dit leidde tot haatdragende reacties. In dit kort geding vordert eiser onder andere verwijdering van de posts, plaatsing van een rectificatie op de socialmediakanalen en veroordeling van gedaagde in de proceskosten. Deze vorderingen zijn gebaseerd op een onrechtmatige daad.

Conclusie A-G 6 februari 2025, IT 4774; ECLI:EU:C:2025:68 (Russmedia) Een vrouw eiste schadevergoeding van Russmedia en Inform Media. De vrouw stelt dat er zonder haar toestemming een advertentie op een online marktplaats is gepubliceerd waarin zij seksuele diensten aanbiedt, wat inbreuk maakt op haar rechten. De prejudiciële vragen aan het Hof van Justitie zijn gericht op de vraag of de exploitant van de online marktplaats, Russmedia, zich kan beroepen op de vrijstelling van aansprakelijkheid zoals bedoeld in Richtlijn 2000/31, en of Russmedia haar verplichtingen krachtens de AVG heeft nageleefd. De vragen omvatten ook de vraag of Russmedia verplicht was om voorafgaand aan de publicatie van een advertentie te controleren of de adverteerder de eigenaar is van de persoonsgegevens en of de inhoud van de advertentie onwettig is. Daarnaast wordt gevraagd of Russmedia passende beveiligingsmaatregelen had moeten treffen om te voorkomen dat de inhoud van de advertenties gekopieerd en herverspreid zou worden.

De Europese Digital Services Act (DSA) geldt sinds februari 2024 voor alle onlinemarktplaatsen, sociale netwerken, zoekmachines, cloudaanbieders, online reis- en accommodatieplatforms, internetproviders en diensten om content te delen, zoals videoplatforms. Zij moeten grondrechten van gebruikers beter beschermen, online misleiding en illegale informatie aanpakken en een gelijk speelveld realiseren voor gebruikers. De Nederlandse uitvoeringswet die het nationale toezicht op de naleving hiervan regelt, gaat vanaf 4 februari 2025 in. Na de Tweede Kamer, is de Eerste Kamer akkoord gegaan met het wetsvoorstel van minister Beljaarts (Economische Zaken) om de Autoriteit Consument & Markt (ACM) en de Autoriteit Persoonsgegevens (AP) hiervoor aan te wijzen. Zij kunnen de DSA gaan handhaven.

Rb. Noord-Nederland 21 september 2022, IT 4773; ECLI:NL:RBNNE:2022:5577 (Enviem tegen I-Beheer) Enviem, een groep bedrijven in de olie- en brandstofsector, had een overeenkomst met I-Beheer voor het beheer van hun ICT-netwerk. In 2019 werd Enviem getroffen door een ransomware-aanval waardoor hun data versleuteld raakte, en zij vorderen een schadevergoeding van I-Beheer wegens tekortkomingen in de beveiliging. Daarbij claimen zij ook dat I-Beheer onrechtmatig heeft gehandeld door hen bloot te stellen aan grote ICT-risico's. I-Beheer daarentegen stelt dat zij haar verplichtingen is nagekomen en dat de ransomware aanval te wijten is aan een virus via een besmette e-mail. I-Beheer vordert in reconventie betaling van openstaande facturen, ontbinding van de overeenkomst per 21 februari 2020, en een schadevergoeding als gevolg van deze ontbinding.

Rb. Den Haag 8 april 2024, IT 4771; ECLI:NL:RBDHA:2024:13893 (Eiser tegen de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid). De rechtbank Den Haag heeft geoordeeld dat een digitale handtekening op een proces-verbaal (M105-D) niet rechtsgeldig was, omdat deze niet kon worden geverifieerd. Een vreemdeling die was opgehouden en hiertegen in beroep ging, betoogde dat de M105-D geen natte handtekening bevatte en dat verificatie van de elektronische handtekening onmogelijk was. Verweerder, oftewel de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, erkende ter zitting dat de verificatie niet mogelijk was, omdat het document een gescand bestand was en geen digitaal ondertekende PDF. De rechtbank stelde verweerder in de gelegenheid om alsnog een verifieerbaar document in te dienen, maar het later geüploade bestand bleek wederom niet digitaal verifieerbaar. Omdat de authenticiteit van de ondertekening niet kon worden vastgesteld, oordeelde de rechtbank dat er geen geldig ambtsedig proces-verbaal was opgemaakt. Dit maakte de ophouding van de vreemdeling onrechtmatig.